Het systeem PLUVALOR en de wetgeving

In Frankrijk

Regenwateropvang bij de woning is in Frankrijk niet verboden, maar het gebruik van regenwater is gereglementeerd. Overal waar er een leidingwaternet bestaat, is men verplicht daarop aan te sluiten.

Departementele wetgeving

Er zijn departementen in Frankrijk die gezinnen verplichten hun watermeter te behouden, ook al beschikken ze over een andere waterbron (zoals bijvoorbeeld regenwater). Zij moeten voor de huur van de watermeter blijven betalen, zelfs al verbruiken ze geen druppel leidingwater. Feitelijk gaat dit dus om een soort van onwettige belasting verpakt als bijdrage. Deze is onwettig, want het gaat hier niet om een belasting die men zonder duidelijk aanwijsbare grond kan innen, maar om een bijdrage. Welnu, een bijdrage kan maar worden aangerekend voor een geleverde dienst. Als er geen verbruik is en de abonnee wenst het contract met de watermaatschappij te verbreken, dan wordt er ook geen dienst meer geleverd. Bepaalde plaatselijke overheden maken hier dus misbruik van hun macht, want er is geen enkele nationale wet in Frankrijk die de aansluiting op het leidingwaternet oplegt [1].

Gelukkig is het privégebruik van regenwater niet aan toelating onderworpen. Lees in dit verband de laatste alinea van Artikel 5.I., Sectie 2 (Reglementering) van Decreet n°2001-1220 van 20/12/2001: http://www.admi.net/jo/20011222/MESX0100156D.html.

Ter informatie, hierbij het officiële advies van SIVEER (Vereniging voor het water van de Vienne) met betrekking tot regenwateropvang:

1. Als een woning zowel aangesloten is op het leidingwaternet als op een regenput, dan moet de aanbreng gescheiden gebeuren.
2. Er zijn wettelijke verplichtingen met mogelijke, niet te verwaarlozen financiële consequenties voor gezinswoningen die met een regenwateropvangsysteem zijn uitgerust.

Duidelijker gesteld: «Het gebruik van een waterbron die niet door een openbare dienst geleverd wordt, moet worden aangegeven op het stadhuis. In het geval deze bron (hier opgevangen regenwater) afvalwater veroorzaakt dat door de openbare afvalwaterverwerking wordt verzameld, dan moet een sanitaire bijdrage worden aangerekend. De Burgemeester beslist over de hoogte van het bedrag na inschatting van het volume geloosd water.»

Bemerkingen:

Het eerste advies is volkomen logisch. Hij drukt de bekommernis uit om het leidingwaternet te beschermen tegen water dat niet conform is met de wetgeving.

Het tweede advies over de wettelijke verplichtingen is enkel logisch binnen een absurde juridische en wettelijke context. Hierop wordt dieper ingegaan in de hoofdstukken die handelen over de geldende wettelijke reglementeringen. Lees in dit verband de bespiegelingen omtrent het watervoorzieningsbeleid.

Arrest van 21 augustus 2008 met betrekking tot de opvang van regenwater in Frankrijk

Zonder het publiek tot burgerlijke ongehoorzaamheid te willen aanzetten, moet ik toch de aandacht vestigen op het gebrek aan samenhang en het ontoereikende karakter van de waterwetgeving in Frankrijk. De tweede alinea van het Artikel nr. 3 van het arrest van 21 augustus 2008 stipuleert: «De binnenwanden van de tank worden bekleed met materialen die inert zijn ten aanzien van regenwater.» Onder «inerte materialen» verstaat men diegene die chemisch niet met het water reageren. Volgens deze wet zou men dus geen betonnen regenput meer mogen plaatsen.

Dat is echt jammer, want regenwater dat in putten bewaard wordt die gemaakt zijn van inerte materialen (plastiek, roestvrij staal) blijft corrosief, begint snel slecht te ruiken, en kleurt geel. De basische wanden van de betonnen put reageren met de (perfect natuurlijke) zuurheid van het regenwater. De chemische reactie die daaruit volgt leidt tot de neutralisering van de zuurheid en lost een kleine hoeveelheid minerale zouten (net voldoende voor een perfecte kwaliteit) in het water op. De wet verbiedt bijgevolg een techniek die het corrosieve karakter van het water (door chemische neutralisering door het beton) tenietdoet en die het water een kleine hoeveelheid minerale zouten bezorgt, die net onmisbaar zijn voor een water van goede biologische kwaliteit.

Punt 3 van hetzelfde artikel verduidelijkt: «Het regenwater afkomstig van het dak moet tot op de bodem van de bewaarput toegevoerd worden.» Dit is een technisch mogelijke keuze, maar hij heeft weinig zin. Tenzij men een systeem installeert om werveling tegen te gaan, zoals bij hevige regenval, zal het water dat massaal op de bodem van de put toekomt zich met de modder vermengen en deze doen zweven. Dat leidt tot een snellere verstopping van de filters die verderop in het circuit geplaatst werden. Bovendien berooft deze manier van doen het water van een extra beluchting tijdens zijn «val» (via de goten) op het water dat al in de regenput aanwezig is. Om de filters te sparen en om een bijkomende beluchting te verkrijgen (geeft water van betere kwaliteit), moeten de goten dus een heel eind boven het waterniveau in de put uitmonden.

Het vierde punt van sectie III verduidelijkt: «Elk systeem dat toelaat regenwater te verdelen in een gebouw dat op het collectieve rioleringsnet is aangesloten is voorzien van een beoordelingssysteem voor het volume regenwater dat in het gebouw gebruikt wordt.» Op die manier wil men de bijdrage kunnen berekenen voor het water dat men in de openbare riolering loost, zelfs al komt dit water niet uit het openbare net voort.

Samengevat: de wet in kwestie laat het gebruik van regenwater toe voor het besproeien van de tuin en voor reiniging buiten. Voor gebruik in het spoeltoilet raden officiële deskundigen een behandeling van het water aan met uv-straling. Het systeem met integraal gebruik van regenwater volgens het PLUVALOR-concept is strict verboden.

In België

De wettelijke situatie in België is, gelukkig maar, helemaal anders. Daardoor bevindt dit landje zich op een punt om vooruitgang in deze materie te boeken. Volgens een recente studie gebruiken in dit land van tien miljoen inwoners, meer dan 750 000 personen regenwater voor persoonlijke hygiëne (tanden poetsen, baden, douches nemen) en meer dan 100 000 drinken het ook (na gepaste filtratie uiteraard) al sinds jaar en dag.

Toch voelt men ook hier de druk vanuit de industriële waterlobby. In tegenstelling tot wat sommige gemeentelijke overheden kandidaat-bouwers willen doen geloven, is er in België geen wettelijke verplichting om zich op het leidingwaternet aan te sluiten. Overigens eindigt de verantwoordelijkheid van de watermaatschappij (gelukkig) aan de uitgang van de waterteller. Wat er achter de teller gebeurt, hoort niet meer tot zijn bevoegdheid. Men mag dus het PLUVALOR-systeem installeren, zij het op eigen verantwoordelijkheid. Het huishoudelijk gebruik van water behoort in België, zoals het hoort, tot het privéleven, en wordt door de grondwet beschermd. Jammer genoeg is dat in Frankrijk niet zo.

Het is daarentegen wel verboden om een woning via gelijke leidingen met het leidingwaternet en met de regenput te voeden.

Dat hoeft daarom geenszins te betekenen dat men de waterleidingen in de woning moet ontdubbelen. Zie in dat verband de technische aanbevelingen op de pagina’s over de plaatsing van het PLUVALOR-systeem.

Sommige gemeenten bieden premies aan om een regenput te installeren. Het is echter wel jammer dat men bijna zonder voorwaarden premies toekent. Van zodra men een put van enkele m³ plaatst, krijgt men een premie. Maar eigenlijk zou de toekenning voorbehouden moeten worden aan de installatie van regenputten waarvan de capaciteit berekend is in functie van het grondoppervlak van de woning. De richtwaarde zou 150 liter putcapaciteit per m² grondoppervlak van de woning moeten zijn.

In België is regenwateropvang volgens het PLUVALOR-concept niet alleen toegelaten, maar hij wordt ook door meer en meer gemeenten aanbevolen, meer bepaald in Brussel. Dit is trouwens ook in andere Europese landen een algemeen aanvaarde praktijk.

BOVEN